Abdellah, leraar Frans, PAV en aardrijkskunde

De lessen geschiedenis in het vijfde en zesde middelbaar hebben mij gemotiveerd om de wereld niet meer zwart-wit te zien, maar te nuanceren. Ik besefte dat er niet één waarheid is, maar er verschillende waarheden en verschillende perspectieven zijn. Uiteindelijk ben ik zelf geschiedenis gaan studeren. Dat was niet makkelijk, maar ik heb het wel gehaald. Leerkracht worden kwam niet direct bij me op. Na mijn studies heb ik anderhalf jaar bij Volvo gewerkt, totaal iets anders. Een jaar later begon ik eraan te denken om leraar te worden. Die keuze was verre van evident: op school had ik nog nooit een leerkracht gezien met een migratieachtergrond. Ik maakte de klik en begon aan de specifieke lerarenopleiding. Gaandeweg ontdekte ik dat ik veel aspecten van de job in mij had. Stagementoren en leerkrachten gaven me positieve feedback, dat sterkte mijn zelfvertrouwen. Eén van mijn begeleiders zei: “je bent een ruwe diamant”. Dat blijft me tot op de dag van vandaag bij.

Neen, tijdens mijn lerarenopleiding was ik kieskeurig: ik wilde geschiedenis geven en het liefst in het ASO, niet in het BSO. Vooroordelen hé! En nu sta ik voornamelijk in het BSO en ik vind het fantastisch! Het is een direct publiek en het is zo fijn om met hen te werken.

De lessen PAV (Project Algemene Vakken) vind ik schitterend, omdat er zoveel maatschappelijke thema’s aan bod komen. In het begin van het schooljaar merk je op dat leerlingen, net zoals ik op die leeftijd, heel zwart-wit denken. Ze hebben soms moeite om hun mening op een genuanceerde manier te verwoorden. Als ik dan op het einde van het schooljaar opmerk dat ik er in geslaagd ben om hen te laten inzien dat er ook grijze zones zijn, dat het belangrijk is om kritisch om te gaan met bijvoorbeeld de actualiteit, dat je elkaars mening moet leren respecteren, dat meningen mogen verschillen…dat geeft ontzettend veel voldoening. Als ze zulke zaken leren in je lessen … Dat is het grote verhaal.

Het eerste dat in mij opkomt is kennis delen en competenties aanleren, maar dat is maar een klein deeltje van de job. Als leerkracht ben je ook een opvoeder. Het is je job om potentieel te zien in al je leerlingen en om hun zelfvertrouwen te stimuleren. Het is belangrijk dat ze beseffen dat ze iets in zich hebben, dat ze dingen kunnen bereiken.

Dat zelfvertrouwen stimuleren doe ik door vaak in gesprek te gaan met mijn leerlingen, soms ook na de les. Door dat contact bloeien ze helemaal open in de loop van het schooljaar. Wanneer een stille en teruggetrokken leerling op het einde van het schooljaar vlot een spreekbeurt kan geven, ben ik fier.

Ook belangrijk: als leerkracht moet je genoeg door de vingers kunnen zien. Je moet beseffen dat jongeren volop in ontwikkeling zijn, dat ze fouten mogen maken. Ze zijn op school om te leren en om kansen te krijgen. Leerlingen moeten klaargestoomd worden voor de maatschappij, de school is letterlijk een leerschool. Dat is ook wat mij “gered” heeft destijds als leerling. Leerkrachten keken verder dan mijn fouten. Kennis is belangrijk, maar wat echt bijblijft is hoe je als persoon bent ontwikkeld.

Typisch voor de job is het contact en de samenwerking met ouders. Ik heb het gevoel dat mijn afkomst hier een rol in speelt. Ik kan soms in het Arabisch communiceren met de ouders, wat hun betrokkenheid groter maakt. Wanneer ik merk dat de ouders mee zijn in het verhaal en ook achter mij als leerkracht staan, dan verandert ook het gedrag van de leerling. Als je als leerkracht een team vormt met de ouders, wordt alles krachtiger.

Ik vind het erg verrijkend op alle vlakken, zowel op intellectueel als op emotioneel vlak. Ik ben zelf ook al sterk gegroeid, ik ben geduldiger en ik leerde ook efficiënter en duidelijker communiceren. Verder leer ik elke dag bij: over mijn vak, over mezelf, over de mens in het algemeen.

Mijn eigen moeizame schoolcarrière is een voordeel om écht te connecteren met de leerlingen. Ik heb hard moeten werken om hier vandaag te staan, met vallen en opstaan. De leerkrachten die in mij geloofden, hebben me enorm geholpen. Je moet leerlingen laten zien dat verandering mogelijk is, dat niet alles hoeft te blijven zoals het is.

Ik zou graag meer leerlingen met een migratieachtergrond willen motiveren om leraar te worden. Of ik dat nu graag heb of niet, uiteindelijk ben ik wel een voorbeeld voor jongeren. Leerlingen moeten inzien dat ook zij leraar kunnen worden. Ook leerlingen zonder migratie-achtergrond maar met een moeizame schoolcarrière kunnen gemotiveerd worden door mijn verhaal. Ik hoop te kunnen inspireren.